Hepsi Biraz Aşık

   Kimileri var ki hayatta her konuda, her işte bencil olur. Hep bir egoistlerdir. Onlara göre: onlar olmasa hayat bu akışını sürdüremez. Hayata ve başka insanlara hiçbir faydaları olmamalarına rağmen kendilerini hayatın odak noktası ederler. Bu türden insanların dışında, onlarla sadece şekil ve yaşamsal fonksiyonlar ile benzerliği olan insanlar da yok değil tabii. Yani kasettiğim bencilliği akıllarından tamamen atmış insanlar. Küçük bi’ istisna dışında…

   Bahsettiğim bu 2 insan tipinin bencillikte buluştuğu ortak tek nokta var; “AŞK.”

   Evet, aşk her insanın ortak bencilliği. İnsan birçok şeyi çokça sever hayatta; “Ailesini, işini, evini-arabasını…” gibi. Bu saydıklarımı, kimileri paylaşmayı kabullenemezken; kimisi de başkalarıyla paylaşabilir. Başkasının ailesini sevmesini sorun etmez örneğin. İşinin diğer insanlar tarafından beğenilmesi hoşuna gidebilir. Ama ortak nokta dedik ya hani; “AŞK” dedik hani. İşte orda tüm insanlık aynı bedene, aynı ruha bürünür adeta. Sanki gördüğünüz her yüz bir diğerinden biraz daha bencil olur…

   Hepsi aşk dediği insanı sadece kendi yanında olsun ister; bir aile özlemi gibi.

   Hepsi üstüne titrer aşk olduğu insanın; koruyup kolladığı evi-arabası gibi.

   Bir insana kalkıp bencillik ettiğini söyleyemez başka bir bencil. Herkesin bir bencilliği vardır çünkü. Hepimiz az çok tattık aşkı. Kimselerle paylaşmak istemedik sevdiğimiz insanı. Onu alıp çok uzaklara götürmeyi; çok uzaklarda, çok sevmeyi arzuladık. Birbirine sarılı kollarda, birbirimize sinmiş kokularda yaşlanmayı…

    Kısacası;

    Her insan bir bencil yada bir diğer şekilde; hepsi biraz aşık.

Hasan BULUT